کامل بودن چیز خوبیه
وقتی یه چیزی کامل باشه ، یه چیزی رو کامل انجام میدی

حالا درسته از دیدگاه روان‌شناسی ممکنه کمال گرایی یه جور نقص به حساب بیاد

اما خب چیزی از ارزش خود کامل بودن و کمال کم نمی‌کنه

کمال در علم عرفان و فلسفه هم جایگاه والایی داره

هرچی اون مرتبه و به قول جوون ها لول آدم بالا میره به اون مرتبه کمال نزدیک تر میشه

در واقع کمال گرایی صفت بدی نیست ، افراط در اونه که بده

اونجایی بد میشه ، که آدم امورات‌ خودش رو بهش گره بزنه
مثلا میخواد بره کوه برای تفریح
همه لوازم رو جمع میکنه میگه خب چون مثلا بوت مخصوص ندارم نمیام

یا چون قمقمه ندارم نمیام

در حالی که یه جایی مثل کوه های گردشگری ، آبسردکن داره و حتی با یه بطری آب معدنی هم کارت راه میوفته

اون صد خواستنه بد نیست ، الزام ما برای صد شدنه بده

ما صد رو میخوایم ، تلاشمون هم روی صد میذاریم

اما بنابه هر دلیلی نشد

نود ، هشتاد ، اصلا صفر

کمال گرایی مطلق و افراطی باعث میشه ما یا به کاری دست نزنیم یا اگر زدیم و به هر نحوی کم‌تر از صد شد

نه تنها خوشحال نیستیم ، بلکه ممکنه دیگه دست به کاری هم
نزنیم

میگیم خب صد نشد
کلا ولش کن

این کمال گرایی رو همه دارن

اما چند بعدیه

یکی فقط به کمال فکر میکنه اما در عمل سَمبَل کاره
اما یکی هم فکر میکنه و هم عمل

کمال گرایی عملی شبیه یه جور وسواسه

مثلا شما برای یه محوطه تابلو میخوای ، سفارش میدی ، حتما فلزی باشه ، حتما شبرنگ باشه ، حتما تنوع رنگ داشته باشه و خلاصه همه چی تموم و کامل‌

بعد میگی خب بودجه نیست ، نمیدن ، اصلا ولش کن

از طرف دیگه هم یادمه

بنده خدایی تعریف میکرد ما رفتیم یه جایی ، تابلو نداشته ، همین مشکلات هم بوده
اما یه سری تخته هایی اون جا بوده ، برمیدارن کنار هم میخ میکنن میشه تابلو
یکی‌ هم خطاطی بلد بوده میدن بنویسه

نفر اول همین رو بهش میگفتی
شروع میکرد که کی ببُره ، میخ از کجا بیاریم ، خطاط پیدا نمیشه

خلاصه که کمال طلب و گمال گرا باشیم اما دچار وسواس کمال گرایی نشیم