این پست سرآغاز پست های بعدیم هستش

در چند سال اخیر یه جو جدید راه افتاده توی سینمای ایران که از روی داستان های واقعی ، فیلم بسازن

فیلم هایی که بعضاً مورد توجه هم واقع شدند و تونستن مخاطب رو جذب کنن . از چ گرفته تا ماجرای نیمروز و شبی که ماه کامل شد و روز صفر ، حالا هم که غریب و ضد
اما فیلم هایی هم پیدا شدند که مثل اون ها از یه واقعه سیاسی الهام نگرفتن بلکه یه پرونده قضایی واقعی رو دنبال میکردند .
اولیش علفزار بود که بر اساس واقعه باغ خمینی شهر ساخته شد و برای اولین بار تونستیم یه بازی جدی و پرجذبه رو از پژمان جمشیدی ببینیم
اگر چه استفاده از بازیگران طنز در فیلم های جدی یه ریسک محسوب میشه اما خب یه شانس برای دیده شدن بهتر بازیگر و جذب مخاطب برای دیدن بازی جدی یه کمدین هستش ، ریسکی که در فیلم دهلیز با حضور رضا عطاران به چشم اومد .

فیلم بعدی عنکبوت بود که براساس سرگذشت سعید حنایی ، قاتل زنجیره‌ای زن های خیابانی در مشهد ساخته شد و روزنامه ها بهش لقب قاتل عنکبوتی رو داده بودند و باز ریسک استفاده از محسن تنابنده که سال ها در شخصیت نقی معمولی و نقش های طنز دیگر خوش درخشیده بود اما در این فیلم چندان قوی نبود .
در همون سال فیلم دیگه‌ای با همین موضوع به نام عنکبوت مقدس در خارج از ایران ساخته و رونمایی شد . فیلمی که دو نکته قابل توجه داشت : یکی حضور بازیگری حاشیه دار ( زهرا امیر ابراهیمی ) و دیگری پوستری حاشیه دار ( که شهر مشهد رو در یک تور عنکبوتی و حرم امام رضا علیه السلام را در مرکز آن به تصویر کشیده بود )

آخرین فیلم هم طلاخون براساس سرگذشت مهین قدیری قاتل سریالی قزوین بود که چندان به چشم نیومد و بازی های دلچسبی هم نداشت .

هرسه فیلم از کارگردان های نه چندان مشهور بودند و فقط علفزار تونست اون محبوبیت و اکران قابل توجه رو به دست بیاره ، هم به دلیل جنجالی بودنش و هم به دلیل حضور جدی پژمان جمشیدی ( شاید بخشی هم تهیه کنندگی بهرام رادان)